Λίγο μετά τις 5 το απόγευμα, με τον ήλιο να χτυπάει ακόμη κατακέφαλα σε μια πολύ ζεστή καλοκαιρινή μέρα, οι επισκέπτες της 2ης ημέρας του Release Athens 2019 είχαν ήδη αρχίσει να μπαίνουν στον χώρο της Πλατείας Νερού, με στόχο να μη χάσουν κανένα από τα εγχώρια opening acts.
Ο κόσμος έτσι που πρόλαβε να ακούσει τους Dark Rags, δεν ήταν λίγος. Το συγκρότημα έχει καταφέρει να δημιουργήσει καλό όνομα και επάνω στη σκηνή απέδειξε με το αναζωογονητικό του set ότι διαθέτει στέρεες rock 'n' roll καταβολές και ότι αγαπάει με πάθος το γνήσιο garage rock. Εύστοχη επιλογή για το ζέσταμα της 2ης ημέρας, λοιπόν· και ακόμα πιο εύστοχη ήταν το πέρασμα της σκυτάλης στους Noise Figures.
Το εγχώριο δίδυμο άφησε έναν διάχυτο ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα και έπαιξε με vintage ευαισθησία τα εγκάρδια και εμμονικά τραγούδια του. Η «βινυλιακή» αθωότητα και η κιθαριστική τους αμεσότητα, έλαμψαν χωρίς υπερπροσπάθεια και χωρίς άγχος. Οι Noise Figures διατηρούν το δικαίωμά τους να είναι συγκρότημα του σήμερα, ενώ εξασκούν τα όριά τους, γκρουβάροντας πάνω σε κομμάτια αυθεντικά, συγκινητικά και ανέγγιχτα από αλλοτριώσεις.
Οι Βρετανοί Shame που ανέβηκαν στη συνέχεια στη σκηνή, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, θα μπορούσαν να παίξουν ακόμα και headliners. Αλήθεια, χρειάζεται να μας επισκεφτούν ξανά τον χειμώνα, σε έναν κλειστό χώρο, ώστε να τους απολαύσουμε στο έπακρο. H δημιουργικότητα και τα rock εύσημα της σαρωτικής παρέας από το νότιο Λονδίνο, παραείναι πληθωρικά· σε τραγούδια μάλιστα όπως το "One Rizla", το "The Lick" και το "Tasteless", είδαμε να ανθίζει το σταθερά καλοβαλμένο και απτόητα σαρδόνιο post-punk τους.
Οι Shame δραματοποιούν περήφανα το υλικό τους, το απογειώνουν σε σκάλες ρομαντισμού που δεν είναι εύκολο να ανέβεις και στο καπάκι σου μεταδίδουν απλόχερα τα εξωστρεφή τους ριφάκια, τα οποία ήχησαν βουτηγμένα μέσα στους πιο νόστιμους χυμούς του garage. Ακούγονται έτσι σαν πνευματικοί απόγονοι των Gang Of Four καθώς παίζουν τόσο αγέρωχα, γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Οι Βρετανοί έκαναν μια αλάνθαστη και γειωμένη περατζάδα απ' τους σταθμούς που δοξάστηκαν με τo post-punk και έπαιξαν το έντιμο και διαχρονικά αρσενικό rock τους χωρίς να χρειάζονται τολμηρές βουτιές από τη σκηνή για να αποδείξουν ότι διαθέτουν τσαγανό. Το κυριότερο όμως που συμβαίνει με την πεντάδα από το Λονδίνο είναι ότι εκπέμπει τη σοβαρότητα ενός rock σχήματος που συστάθηκε για κάποιους λόγους της προκοπής· όπως την ασυμβίβαστη αυτοέκφραση, την κόντρα με όλους και τον πηγαίο θυμό.
Δεν είχε πέσει ακόμη ο ήλιος όταν βγήκαν οι James, παίζοντάς μας τα "Ring Τhe Bells" και "Come Home" από την πρώτη τους, χρυσή εποχή, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1990· βάζοντας μπρος για μια ζωντανή εμφάνιση αντικειμενικά εξαιρετική. Το αγγλικό γκρουπ έδωσε στον κόσμο του αυτό ακριβώς που λαχταρούσε, χωρίς σημάδια κόπωσης και δίχως στιγμή να θεωρήσει δεδομένη την αγάπη του ελληνικού κοινού. Η περιπετειώδης, νυχτερινή ατμόσφαιρα του "Five-O" ήρθε και κούμπωσε στη σωστή στιγμή της setlist, ορίζοντας με ακρίβεια το χρονικό εκείνο σημείο στο οποίο απογειώθηκε η συναυλία τους στην Πλατεία Νερού.
Το ελληνικό κοινό ήταν βεβαίως πάντα ερωτευμένο με το ηρωικό pop/rock προφίλ τους. Δεν θα έκαναν ποτέ υπέρβαση στη σκηνή οι James, δεν είναι καμωμένοι για live μεγαλεία –συχνά μάλιστα οι μούτες του Tim Booth και αυτή η έντεχνη απόγνωση στους δίσκους τους, λειτουργούσε σαν ποιοτικό άλλοθι για την έλλειψη live ηλεκτρισμού: όταν στο στούντιο «παριστάνεις», δεν μπορείς στο ζωντανό να «ερμηνεύσεις». Ωστόσο αυτή τους η εμφάνιση προσπέρασε τις παγίδες της πλήξης και είχε αρκετές στιγμές που σε υποχρέωναν να τους δεις με θαυμασμό. Ειδικά όταν τα μελωδικά ρεφρέν του "Laid" και του "Sometimes" έκαναν όλους τους συγκεντρωμένους στην Πλατεία Νερού να συντονιστούν για να τραγουδήσουν δυνατά τις ραδιοφωνικές τους μνήμες. Λίγο δε πριν το encore μας άφησαν με το "Getting Away With It (All Messed Up)", το οποίο σε έκανε να τους συγχωρήσεις τον εξαμερικανισμό και την παραπαίουσα εδώ και κάποιον καιρό δισκογραφία τους.
Ευτυχώς το χρονικό διάστημα των 45 λεπτών ανάμεσα στην αγκαλιαστή χαρμολύπη των James και στα γαυγίσματα από τα ηχεία που προμήνυαν την έλευση του σαρωτικού "I Wanna Be Your Dog", κύλησαν γρήγορα. Φυσικά, αυτή δεν θα ήταν μια συναυλία στην οποία ο Iggy Pop θα έδινε το είναι του –και το περιβάλλον στην Πλατεία Νερού κάθε άλλο παρά επικίνδυνο ήταν για να βρει το νόημά του ένα τραγούδι σαν το "Gimme Danger". Όμως δεν έχει καμία σημασία να αναλύσει κανείς την απόσταση από το greatest hits set που κουβαλάει από πόλη σε πόλη ο σημερινός Iggy Pop και τα χρόνια στα οποία η αυτοκαταστοφική, ταπεινωτική ικεσία του "I Wanna Be Your Dog" έλιωνε ακόμα και κάγκελα. Ο Iggy Pop ήταν άλλωστε πάντα η μυθική φιγούρα του εαυτού του, το αμίμητο punk αρχέτυπο με το φθαρμένο μα ευλύγιστο κορμί. Ήταν ο performer που ακόμη χορεύει σαν λιπόσαρκο ιγκουάνα. Και στο Release Athens 2019, είδαμε ότι πραγματικά δεν έπαιρνε ανάσα. Η ορμή του στη σκηνή παραμένει αδιανόητη· έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας να χάνονται στη δύναμη της μουσικής.
Για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι, φυσικά και το "Lust For Life" ακούστηκε τυπικά διεκπεραιωμένο. Φυσικά και το "Nightclubbing" δεν διέθετε πια τη διονυσιακή απόγνωση της ηχογράφησης. Φυσικά και δεν ήταν δυνατόν τα τραγούδια από τον ιερό κατάλογο των Stooges όπως το "T.V. Eye", το "Search Αnd Destroy", το "1969", το "I'm Sick Οf You" και το "No Fun" να αποδώσουν εκείνη την κραυγή από τα βάθη των σωθικών που εξαπέλυσαν όταν γράφτηκαν –πρόκειται για υλικό σφυρηλατημένο σε πέτρα, με τα πιο ωμά proto punk συστατικά. Η αναπαραγωγή τους δεν μπορεί έτσι παρά να είναι ένα γοητευτικό happening για να τιμηθούν οι «βρώμικοι μύθοι». Όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι ο Iggy Pop δεν ήταν καλός ή ότι ήταν αδιάφορος. Βλέποντάς τον, καταλάβαινες ότι δεν υπάρχει ανάλογο σύμβολο που θα υποκαταστήσει το εκτόπισμά του. Κανείς άλλος δεν μπορεί δηλαδή να εκπαιδεύσει τις γενιές που βιώνουν σήμερα το rock μέσα από τις μουσικές πλατφόρμες και τα social media, να «νιώσουν» punk, να αισθανθούν ποιητές του δρόμου, να παίξουν με τη σεξουαλικότητα και να τολμήσουν το αυτοκαταστροφικό ναδίρ.
Διότι δεν έχει σημασία αν οι κινήσεις του μαθουσαλικού Iggy στη σκηνή είναι στον αυτόματο (όποιος ένιωσε ότι «συνδέθηκε» με το κοινό στην Πλατεία Νερού, γελιέται οικτρά). Δεν έχει σημασία αν το "Repo Man" και το "The Passenger" ακούστηκαν απονευρωμένα. Σημασία έχει ότι ακούστηκαν. Γιατί αυτή τη μοναδικότητα, τη διαφορετικότητα και το δέος, δεν μπορεί να τα πλησιάσει κανείς πια. Με το αυτάρεσκο επίσης "Real Wild Child" και το λάγνο "Sixteen", o Iggy Pop μας θύμισε τι σημαίνει να είσαι γεννημένος να πηγαίνεις «κόντρα» και να είσαι άφθαρτο σημείο αναφοράς –εν πολλοίς ερήμην σου. Μας χάρισε δε και μια δυσοίωνη διασκευή στο "Red Right Hand" του Nick Cave στο σύντομο encore, στέλνοντάς μας στο καλό λίγο μετά τις 00:30. Για αχρείαστη ως προς την εποχή της συναυλία, φύγαμε νιώθοντας τόση ευγνωμοσύνη.
