Εκεί στο τέλος των φοιτητικών χρόνων, όταν οι παρέες που δημιουργήθηκαν σε ένα πλαίσιο σαφές, οριοθετημένο και σε γενικές γραμμές εύκολο, καλούνται να περάσουν τη δοκιμασία της «κανονικής ζωής» και σιγά-σιγά ξενοικιάζουν τα φοιτητικά σπίτια, αναχωρώντας για άλλα μέρη ή επιστρέφοντας σε αυτά από όπου προήλθαν, περνάνε από τη διαδικασία των αποχαιρετισμών. Σε έναν τέτοιο αποχαιρετισμό, ξημέρωμα καλοκαιριού, λίγο πριν τις διακοπές, στο τότε σπίτι μου στα Εξάρχεια, ένας από τους καλύτερους μου φίλους εκείνης της εποχής, ο Άκης, μετά από το συνηθισμένο του μπουκάλι ουίσκι κοντοστάθηκε στην πόρτα και μου είπε: «Θα ήθελα να είχαμε προλάβει να τα πούμε παραπάνω…Πάντα στεκόταν κάτι ανάμεσά μας, πάντα έβαζες μουσική». Στο 23χρονο μυαλό μου αυτό δεν χωρούσε. Τι
εννοεί ο μαλάκας; Πώς μπορεί η μουσική να είναι εμπόδιο;
Κάθε συναναστροφή-σχέση-παρέα βασίζεται σε έναν κώδικα επικοινωνίας, ο οποίος συμφωνείται σιωπηρά από τα μέρη. Άλλοι βλέπουν μαζί μπάλα, άλλοι πηγαίνουν σινεμά, άλλοι τα πίνουν, άλλοι μιλάνε ακατάπαυστα, άλλοι συνυπάρχουν χωρικά κοιτάζοντας τα κινητά τους, άλλοι μοιράζονται μουσική. Δική τους, άλλων, μικρή σημασία έχει, αρκεί ο κώδικας αυτός να μεταφράζεται από κάθε πομποδέκτη σαν μέσο επικοινωνίας.
Κάπως έτσι φαντάζομαι την επικοινωνία του Madlib με τον Kieran Hebdan (aka πίνουμε-νερό-στο-όνομά-σου Four Tet). O πρώτος για χρόνια επικοινωνούσε με τον δεύτερο μέσω ημιτελών κομματιών, ιδεών, αταξινόμητων samples κι όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου (λέγε με pandemic chaos) η επικοινωνία αυτή έγινε αμφίδρομη με τη μορφή τραγουδιών που «παρήγαγε» ο Four Tet από το υλικό αυτό. Είναι αυτή η πιο χειροπιαστή εξήγηση του αόριστου εν γένει όρου του μουσικού παραγωγού; Για μένα ναι. Το να βάλεις σε τάξη, να ξεσκαρτάρεις, να αναπτύξεις και να φωτίσεις τα σημεία της πνευματικής δημιουργίας που σου εμπιστεύεται κάποιος, ακόμα κι αν είσαι ο Four Tet, θέλει πολλή δημιουργική μαγκιά. Και όταν το υλικό που σου εμπιστεύονται είναι τόσο δυνατό, το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ πραγματικά ξεχωριστό. 16 κομμάτια με μεγάλο υφολογικό εύρος που όμως είναι αρμονικά δεμένα ως όλο.
Το παρόν όμως δεν είναι κριτική του δίσκου, ο γράφων δεν είναι κριτικός (ποιος είναι άλλωστε κριτικός και τί σημαίνει άραγε αυτό, άλλες κουβέντες ανοίγουμε, για άλλο σου ζητήσανε να γράψεις, άσε το «ζήσικο» για τις κυκλοφορίες σου), ακροατής-μουσικός είναι και το ζητούμενο παραμένει:
Γιατί είναι αυτός ο δίσκος του καλοκαιριού για σένα, δικέ μου; Οι απαντήσεις είναι δύο. Η πρώτη είναι απλή, ρεαλιστική και συνοψίζεται στο ότι από τις πρώτες ακροάσεις αυτού του δίσκου φαντασιωνόμουν τη φορά που θα παίξει απνευστί σε κάποια αμμουδερή παραλία, με τον παφλασμό των κυμάτων και τα τζιτζίκια να συμπληρώνουν το πολύ προσεκτικά διαλεγμένο ηχολόγιο. Ο δίσκος βγήκε καταχείμωνο του '21, μέσα σε μια μαύρη ζοφερή ατμόσφαιρα. Παρόλα αυτά, κάθε του ακρόαση με άφηνε με ένα χαλαρό, laid-back συναίσθημα που έσκαγε σαν παγωμένη μπίρα στον καύσωνα. Δοκιμάστε το, εγώ ανυπομονώ.
Η δεύτερη απάντηση είναι εξίσου απλή, αλλά σουρεαλιστική. Αυτός είναι ο δίσκος του καλοκαιριού γιατί πολύ απλά δεν έχει ηχογραφηθεί/κυκλοφορήσει σε δίσκο η εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη με τους B Movies στο Up Festival του 2013, η οποία θα ήταν ο δίσκος του καλοκαιριού και κάθε καλοκαιριού.
Και όσο για την αποστροφή του Άκη εκείνο το πρωί πριν πάει να παραδώσει τα κλειδιά από το φοιτητικό του σπίτι, μέσα μου έχει πάρει πλέον νόημα: «Άσε τη σιωπή να πάρει τον χώρο της». Σοφός ο Άκης.
O Ζήσης Ανδριόπουλος είναι το 1/2 των Lip Forensics.
