Η επίσκεψη της περίφημης Arkestra του στην Αθήνα (αύριο Πέμπτη 9/11, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση), για μια ήδη sold-out συναυλία, δίνει την αφορμή για μια επαν-επίσκεψη στην επίγεια παρουσία ενός συναρπαστικού τζαζίστα
Καθώς σιγά-σιγά αποχαιρετούμε το φετινό καλοκαίρι, στεκόμαστε σε μερικά δισκογραφικά στιγμιότυπα αφιερωμένα στη Θάλασσα...
Ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους στην ιστορία της ευρύτερης ποπ κουλτούρας βρέθηκε στα μέρη μας, με αφορμή την ηχητική εγκατάσταση The Ship στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Και είχε πολλά και ενδιαφέροντα να πει...
Χρησιμοποιώντας τον γεωγραφικό προσδιορισμό απλώς και μόνο για να περιορίσουμε το εύρος της αναζήτησης, κάνουμε μια βόλτα στην τζαζ Ευρώπη, εντοπίζουμε αξιόλογους μουσικούς (νέους ή όχι τόσο) και παρουσιάζουμε δίσκους που αλλιώς μάλλον θα χάνονταν μέσα στον ωκεανό της πληροφορίας. Το παρόν είναι το 2o μέρος της σχετικής καταγραφής, το 1o βρίσκεται εδώ…
Χρησιμοποιώντας τον γεωγραφικό προσδιορισμό απλώς και μόνο για να περιορίσουμε το εύρος της αναζήτησης, κάνουμε μια βόλτα στην τζαζ Ευρώπη, εντοπίζουμε αξιόλογους μουσικούς (νέους ή όχι τόσο) και παρουσιάζουμε σε μορφή μικρο-κριτικής δίσκους που αλλιώς μάλλον θα χάνονταν μέσα στον ωκεανό της πληροφορίας. Το παρόν είναι το πρώτο μέρος, σε λίγες μέρες ακολουθεί το δεύτερο…
Μήπως εκείνο που θρηνούμε δεν είναι ακριβώς ο νεκρός καλλιτέχνης, αλλά το κομμάτι του εαυτού μας που ταυτίστηκε μαζί του, με τους δίσκους, τα τραγούδια του, ίσως και με την εικόνα του; Κοντά σ’ αυτά κι ένα μνημειώδες μπέρδεμα με ανθρώπους που, μέσα στη φούρια τους, αντί να θρηνήσουν τον David Bowie θρήνησαν τον David Zowie, έναν Βρετανό house DJ...
Πριν λίγες εβδομάδες, οι αγαπητοί στο indie κοινό Electric Litany κυκλοφόρησαν το νέο τους τραγούδι, μέσω YouTube. Το οποίο δεν είναι και τόσο νέο, καθώς η ιστορία του ξεκινάει στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1940, μεταξύ Κατοχής και Εμφυλίου. Πρόκειται για το γνωστό ρεμπέτικο του Απόστολου Καλδάρα “Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι”. Η ίδια η απόπειρα μεταγραφής του, μαζί με τα πώς και τα γιατί, έδωσαν την αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις...
Ακόμα και μέσα στο γκρίζο των πόλεων και στο θυελλώδες των καιρών μας, ο μεσογειακός ήλιος βρίσκει τον τρόπο να αναδεικνύει το καλοκαίρι σε μια κάποια ανάσα ελευθερίας...
